สรรหาฎีกาเด็ด

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1685/2568

การที่โจทก์ขอวางเงินชำระค่าที่ดินให้แก่จำเลยที่ 2 เพื่อให้จำเลยที่ 2 โอนที่ดินพิพาทให้แก่โจทก์ตามสัญญาประนีประนอมยอมความเป็นการบังคับคดีโดยวิธีอื่น ที่ทำได้โดยไม่ต้องตั้งเจ้าพนักงานบังคับคดีตาม ป.วิ.พ. มาตรา 276 วรรคหนึ่ง (2) โจทก์ต้องร้องขอให้มีการบังคับคดีภายในระยะเวลา 10 ปี ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 274

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1546/2568

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลลงโทษจำเลยในความผิดฐานชิงทรัพย์ที่กฎหมายกำหนดมีอัตราโทษอย่างต่ำไว้ให้จำคุกตั้งแต่ห้าปีขึ้นไป แม้จำเลยให้การรับสารภาพ โจทก์ก็ต้องนำสืบพยานประกอบคำรับสารภาพ ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 176 มิฉะนั้นศาลก็ไม่อาจพิพากษาว่าจำเลยกระทำความผิดฐานนี้ได้ และไม่อาจนำ ป.วิ.อ. มาตรา 192 วรรคท้าย มาใช้บังคับเพื่อให้ศาลลงโทษจำเลยในความผิดฐานลักทรัพย์โดยมีอาวุธปืนได้

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 8200/2567

เมื่อโจทก์ยื่นหนังสือต่อเจ้าพนักงานที่ดินจังหวัดให้เพิกถอน การออกใบแทนโฉนดที่ดิน เป็นกรณีที่โจทก์ได้ดำเนินการบังคับคดีให้เป็นไปตาม ผลแห่งคำพิพากษาอันถึงที่สุดแล้ว ดังนั้น คำสั่งของศาลเกี่ยวกับวิธีการชั่วคราว ที่ให้เจ้าพนักงานที่ดินระงับการจดทะเบียน จึงไม่จำต้องมีอยู่ต่อไป

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 809/2568 (ป)

จำเลยดึงเอาสลากกินแบ่งรัฐบาลที่ยังไม่ได้ตรวจไปจากมือของโจทก์ร่วมโดยไม่ได้รับอนุญาตโจทก์ร่วมก็ยินยอมปล่อยให้จำเลยนำสลากกินแบ่งรัฐบาลของตนไปตรวจได้ โดยจำเลยไม่ได้หลบหนี จึงเป็นการเอาไปโดยถือวิสาสะเท่านั้น ยังฟังไม่ได้ว่าเป็นความผิดฐานลักทรัพย์หรือความผิดฐานวิ่งราวทรัพย์ตามที่โจทก์ฟ้อง แต่เมื่อจำเลยได้รับสลากกินแบ่งรัฐบาลดังกล่าวไปครอบครองแล้วจำเลยกลับเอาสลากกินแบ่งรัฐบาลนั้นไป เมื่อโจทก์ร่วมทวงถามก็ไม่ยอมคืนให้แก่โจทก์ร่วมโดยปราศจากเหตุผลอันจะอ้างตามกฎหมายได้ การกระทำของจำเลยจึงเป็นความผิดฐานยักยอกทรัพย์ ตาม ป.อ. มาตรา 352 วรรคหนึ่ง

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2055/2568

ความผิดฐานพรากเด็กอายุยังไม่เกินสิบห้าปี ไปเพื่อการอนาจาร ตาม ป.อ. มาตรา 317 วรรคหนึ่งและวรรคสาม หมายถึง การพาไปหรือแยกเด็กออกไปจากอำนาจปกครองดูแล อันเป็นการล่วงละเมิดอำนาจปกครอง เมื่อจำเลยไปที่บ้านของผู้เสียหายที่ 1 และเข้าไปกระทำชำเราผู้เสียหายที่ 1 ในห้องนอนโดยความยินยอม จำเลยมิได้พาหรือนำตัวผู้เสียหายที่ 1 ไปที่อื่น ย่อมขาดองค์ประกอบของความผิดฐานพราก

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 8122-8123/2567

คดีต้องห้ามอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงตาม พ.ร.บ.จัดตั้งศาลแขวงฯ ผู้พิพากษามีคำสั่งอุทธรณ์โจทก์ร่วมว่าโจทก์ร่วมยื่นอุทธรณ์ภายในกำหนดระยะเวลาที่ศาลอนุญาตให้ขยายรับอุทธรณ์ของโจทก์ร่วม สำเนาให้จำเลยทั้งสองแก้ ยังถือไม่ได้ว่าผู้พิพากษาอนุญาตให้โจทก์ร่วมอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 367/2568

แม้บ้านพิพาทจะตั้งอยู่ในที่ดินที่เป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินอันเป็นทรัพย์สิน ที่ไม่อยู่ในความรับผิดแห่งการบังคับคดี แต่จำเลยมีสิทธิยึดถือและใช้สอยบ้านพิพาท ดังนั้น บ้านพิพาทจึงเป็นทรัพย์สินที่อยู่ในความรับผิดแห่งการบังคับคดี

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 345/2568

ท. กระทำความผิดข้อหาพรากโจทก์ร่วมผู้เยาว์ ส่วนจำเลยทั้งหกกับพวกกระทำความผิดข้อหาร่วมกันข่มขืนกระทำชำเราโจทก์ร่วมผู้เยาว์ เหตุเกิดคนละท้องที่ เมื่อการกระทำความผิดของ ท. ไม่เกี่ยวกับการกระทำความผิดของจำเลยทั้งหก โดยกระทำความผิดต่างคราวและต่างเจตนาแยกต่างหากจากกัน ไม่ถูกกล่าวหาว่ากระทำความผิดร่วมกัน และการกระทำความผิดของจำเลยทั้งหกเป็นการกระทำความผิดกรรมเดียว จึงไม่เป็นความผิดต่อเนื่องที่กระทำต่อเนื่องกันในหลายท้องที่ และมิใช่ความผิดซึ่งมีหลายกรรมการกระทำลงในท้องที่ต่าง ๆ กัน ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 19 (3) และ (4)